ANKA Haber Ajansı takımı, bir yandan ilçe merkezinde CHP’nin başlattığı Demokrasi Nöbeti protestolarını takip etti başka yandan semt pazarında Esenyurtlu yurttaşa mikrofon uzattı. Belediye Başkanı Özer’in tutuklanması ve yerine kayyum atanması Esenyurt’ta adalet talebini öne çıkarsa da kameraya yansıyan, yurttaşın değişmeyen gündemi oldu: Yoksulluk, geçim sıkıntısı ve ümitsizlik…
77 yaşında, yıllardır pazarda ciğer ekmek satan seyyar satıcı emekli, “geçinemiyorum, bunu halka gösterin” dedi. Problemlerinin kaynağı olarak iktidarı işaret eden emekli, haklarının yendiği görüşünü şu sözlerle lisana getirdi: “Bak emekliyim, bak elimde seyyar ciğer satıyorum görüyor musun? Geçinmek için seyyar ciğer satıyorum, ekmeğimi kazanmak için. 77 yaşındayım. 15 yıldır ciğer satıyorum. Geçinemiyorum. Gösterin halka tamam mı? Tayyip Erdoğan gitsin de ne olursa olsun. Emeklinin hakkını yiyor.”
“EN BÜYÜK SORUN GEÇİMSİZLİK, İŞSİZLİK, ADALETSİZLİK. BEN TÜRKİYEM’DE YOKSULLUK İSTEMİYORUM”
İzmir’de ölen çocuklar ve bayan cinayetleri de Esenyurtlu yurttaşın gündemindeydi. Beş kardeşin yangında vefatının tüm ülke üzere Esenyurtta da hem çaresizlikle hem öfkeyle karşılandığı, pazar alışverişindeki yurttaşların kelamlarında açıktı.
Bir Esenyurtlu, mutsuzluğa vurgu yaparken, “Türkiye’nin en büyük kasveti iktisat, açlık, bayan cinayetleri, çocukların durumu şu anda. Çok şey var. Herkes şu an çok mutsuz. O kadarını söyleyeyim” diye konuştu. “Ben Türkiyem’de yoksulluk istemiyorum” diyen bir oburu, hem adalet arayışını hem geçim düşüncesini vurguladı, “Herkes gülsün kardeş olsun. Çocuğunu hoş beslesin. Beş tane çocuk yandı. Neden yandı? Yoksulluktan yandı. Babası mahpusta. Annesi gitmiş kağıt topluyor” dedi. Ve pazar alışverişine orta verip, Türkiye’nin en büyük meselesinin ne olduğunu soran muhabire şöyle karşılık verdi:
“Türkiye’nin en büyük sorunu yoksulluk. Öbür ne var? Geçimsizlik, işsizlik. Adaletsizlik. Türkiye’de yok yok. Bunlar olursa Türkiye Türkiye olur. Yoksulluğu bitirirse, adaleti getirirse, insanları kardeş yaparsa ne bileyim yani. Hiç suçu olmayan bir başkanı gidip içeri atarsa burada Türkiye olmaz. Bu türlü adalet. Hükümet olmaz. Hatasız bir kimse içeri atılmaz. Korkuyorsan onun yanına gitmeyeceksin o vakit. Korkup da adamı içeri atamazsın. Adalet olmadıktan sonra ben ne yapayım bu devleti. Git şuradan sor 50 şahıstan 20 tanesi der ki benim param yok aç gidiyorum konuta. Ben Türkiyem’de yoksulluk istemiyorum. Herkes gülsün kardeş olsun. Çocuğunu hoş beslesin. Beş tane çocuk yandı. Neden yandı? Yoksullukta yandı. Babası mahpusta. Annesi gitmiş kağıt topluyor. Evet tamam. Beş tane çocuk yapmış ancak yanlış yapmış. Keşke de yapmasaydı. Besleyeceğin biçimde doğum doğum yapacak çocuk yapacaksın. 10 tane, 15 tane çocuk olmaz. Paran yoksa, geçinemiyorsan, işin yoksa arkadaş kendini. Hükümetime sesleniyorum. Her vakit insanlara baksın. Yoksullara baksın. İş bulsun. Düzgün biçimde işleri yapsın.”
Bir Esenyurtlu da “Görüyorsunuz değil mi? Büyük sorun geçinememek bu. Emekli geçinemiyor. Ne yapalım yani? Çok zordayız. İnsanın gözü görmez mi yani? Bak beş tane bebeğimiz öldü değil mi? Kimsenin gözü görmüyor. Gençlerimizde heves kalmadı” dedi.
DURGUN PAZAR YERİNDE “ALLAH BUGÜNLERİ ARATMASIN” DUASI
Pazarda tezgahlar ortasında sakin hareketlerle gidip gelen, fiyatlara ve eserlere uzun uzun baktıktan sonra bir öteki tezgaha geçenler çoğunluktaydı. Esnaf alışverişe hareketlilik getirmek için vakit zaman bağırarak hatta türkü bile söyleyerek müşteri çekmeye çalışsa da pazar yeri, alışveriş hareketliliğinden çok bir tıp vakit öldürme aktifliğine sahne oluyordu.
“Pahalılık, geçinemiyoruz. Daha aldığımız domatesi üç, dört kilo alıyorduk. Artık yarım kilo güç alıyoruz. Emekli maaşımız yetmiyor. Kira mı verelim” diyen bir yurttaşa bir diğeri, “Vallahi en büyük sorun pahalılık, artırım, her şey var. Biz çok makus durumdayız. Bir şey alamıyoruz, peynir alamıyoruz, zeytin alamıyoruz, domates alamıyoruz, patates alamıyoruz, soğan alamıyoruz, yağ alamıyoruz. Gücümüz bu. Kiralar başını almış gitmiş” kelamlarıyla eşlik etti.
Bir öbür Esenyurtlu ise daha dertli bir periyot yaşanmaması için duacı olduğunu şu sözlerle lisana getirdi: “Türkiye’nin en büyük sorunu başımızdakiler. Yoksulluğa itiyorlar. Toplumsal hayat, ömür diye bir şey hiçbir şey bırakılmadı. Lakin fatura fakat kira lakin hayat gayreti. Üstüne bir de halkın iradesi hakkıyla alan insanların hakkını gasp etmek. Daha ne olsun ki? Sonumuz ne olacak? Çok merak ediyoruz. Yalnızca diyoruz ki bugünleri Allah aratmasın bize. Öteki bir şey değil yani.”
“KENDİLERİ SARAYLARDA YAŞIYOR. HERKESİN TUZU KURU”
Sadece müşteriler değil esnaf da geçim kaygısında boğulmaktan şikayetçiydi. “En büyük düşünce yoksulluk, pahalılık, adaletsizlik” diyen bir fırıncı, 20 yıldır Esenyurt’ta fırın işletmesine karşın bir araba alacak gelire ulaşamadığından yakındı.
Bir diğer yurttaş ise kendi sıkıntısını anlatırken bir yandan da SMA hastası çocuklar için dayanak isteğini lisana getirdi: “Geçim, adaletsizlik. Her şey var. SMA’lı çocuklar. Vallahi o SMA hastası çocuklar her köşede çığırıyorlar, bağırıyorlar. Niçin devlet el koymuyor? Herkes esasen sıkıntı geçiniyor. Birine yardım ediyorsun, ikincisine bakıyorum, üzülüyorum. Her vakit yani görüyoruz. Yanımızda, etrafımızda çok aç, susuz var. Hangi birine yetişeceğiz esasen bizim aldıklarımız ne ki. Yetişemiyoruz yani. Çok üzülüyoruz yani. Devlet niçin el atmıyor bu çocuklara? Niçin bakmıyorlar? Kendileri saraylarda yaşıyor. Herkesin tuzu kuru. Milletvekilleri kendi sıkıntısında.”
“EN BÜYÜK SORUN İKTİSAT VE MÜLTECİLER”
İstanbul’un yurt dışından da en çok göç alan ilçesi olan Esenyurt’ta toplumsal yardımlarda ikili standart eleştirisiyle artan adaletsizlik duygusu da yüksek. Bu nedenle ilçede yaşayanlara nazaran ülkenin en kıymetli sorunu, ekonomik düşüncelerle da birleşen mülteci sorunu. Pazar yerindeki kimi yurttaşlar bu mevzuyu şu sözlerle ifade etti:
“En büyük sorun, millet acından ölüyor. Değil mi? Yanlış bir şey var mı? Bak pazarı sabahtan geziyorum. Ne alacağım diye düşünüyorum. Alacak bir şey yok. Yüz liradan aşağı bir şey var mı? Tamam ben emekliyim, alabilirim tahminen zar sıkıntı ancak. Beş altı tane çocuğu olup hiç emekli maaşı olmayanlar ne yapsın? Acından ölsün. Burada Suriye vatandaşı bir sürü. Onların ek kartları var bilmem yardımları var. Onlar bir markete giriyor. Dolu dolu alıp gidiyor. Bizler marketin en ucuz yeri nereyse orayı geziyoruz. Bazen boş çıkıyoruz. Yani bu hakkı mı? Madem biz seçtik, biz başa getirdik bu başkanı. Bizim sıkıntılarımızı çözmek zorundalar. Yani öteki türlü olmaz. Yani gidin bakın millet acından ölüyor. Bugün bir balık 150 lira. Bir tane palamut. Altı, yedi tane çocuğu olan yahut da iki bireye esasen zar güç kâfi 150 TL verip onu yese geriye ne yemek yiyecek? Aldığı kaç para? Aldığı maaş 10 lira, 12 lira. Mesken kirası. Konutu olmayanlar var. Konut kirası ödeyemiyor bugün millet. Sokakta kalanlar var. Çok sıkıntı. Bu iktisat düzelmedikten sonra çok güç. Bu ülke batar. Ben onu diyeyim.”
“Ekonomi, iktisat ve mülteciler. Mültecilerin gitmesini istiyorum. Çok rahatsızız. Esenyurt üzere yerde çok rahatsızız. Zira hiçbir mevzuda anlaşamıyoruz. Hiçbir bahiste. Ha tamam Türkiye’de bakmak istiyorlarsa diğer bir yere götürsünler.”